Leiband Discovery - Pink Paws In Touch

Wil je het eerst nog even zelf proberen? Dit zijn zaken die je dan makkelijk mist.

Deze week wil ik het hebben over het zinnetje “Ah ik zal het nog even zelf proberen”.

Als we gaan kijken naar gedragsproblemen zoals agressie, angst, uitvalgedrag, reactiviteit etc., dan zijn dat zaken waar eigenlijk een onbewust leerproces aan de gang is. Bij al die problemen komt er vrij veel stress kijken. En als mensen dan zeggen “Ja, ik ga het nog even zelf proberen”, dan wil dat dus eigenlijk zeggen: “Ik ga nog even proberen met adviezen die ik hier en daar vind om het probleem zelf op te lossen.

Nu, er zijn een paar problemen met proberen het probleem zelf op te lossen ...

Om te beginnen gaan mensen dan heel vaak focussen op hetgeen wat voor hen een probleem is. Dus bij een hond die uitvalt, gaat men vooral focussen op het uitvalgedrag, bij een hond die in bepaalde contexten heel erg angstig reageert zoals bv. verlatingsangst, gaan ze vooral daarop focussen.

Op zich is dat niet altijd 100% ‘verkeerd’, maar houd er wel rekening mee dat als je op die manier denkt, je eigenlijk heel veel over het hoofd ziet.

Als we kijken naar reactiviteit, agressie en ook angst, is er bij die honden namelijk vaak meer aan de hand dan enkel het hele explosieve gedrag.

Dat hele explosieve gedrag komt vaak voor op het moment dat de zogenaamde druppel de emmer doet overlopen. Dat wil dus ook zeggen dat als we enkel die laatste druppel gaan aanpakken — die trigger waardoor je hond uitvalt, die situatie of context waardoor je hond agressie inzet — als we enkel daaraan gaan werken, dan blijft die emmer voor die hond nog altijd 95% vol. Met andere woorden; ALLE andere factoren die zijn emmertje vullen, blijven gewoon bestaan. Daar gebeurt letterlijk niets mee.

En ik zeg nu 95%, maar je moet me daar niet op vastpinnen. Want als we kijken naar verlatingsangst, dan weten we dat als die honden toch alleen gelaten worden, dit een mega impact heeft op dat stressemmertje. Dat is dan geen 5% maar veel meer.

Als je dan op je eentje enkel aan de verlatingsangst gaat werken, dan heb je misschien 30% van het probleem aangepakt. Heel leuk voor jou want jij kan weer onbezorgd de deur uit, op voorwaarde dat de training al heeft gewerkt … Je moet er daarnaast ook rekening mee houden dat er verschillende vormen van verlatingsangst zijn en puur afgaand op een trainingsplan dat je online kan vinden, zal je daarmee nooit de volledige oorzaak van je hond z’n probleem kunnen aanpakken … En dat is dan enkel nog maar het stukje verlatingsangst; voor je hond blijft er dan nog altijd 70% over, waarvan jij bijvoorbeeld nog wel 35% zou kunnen aanpakken. En dat vind ik persoonlijk dan heel erg jammer.

Daarnaast gaat "het nog even zelf proberen" heel vaak gepaard met internetresearch!

En ik denk dat jij ook al wel hebt gemerkt dat als je onlineresearch doet, je héél veel dingen vindt die elkaar tegenspreken. Dat heb ik in een van mijn eerste podcasts ook al vermeld.

Hondengedrag zoals ik dat persoonlijk inzet, is gebaseerd op wetenschap. En wetenschap is gebaseerd op trial en error; naarmate we meer weten, kunnen we meer en meer gaan finetunen, kunnen we meer en meer zaken gaan uitsluiten, kunnen we meer in detail gaan onderzoeken etc.

Dat wil dus ook zeggen dat er enerzijds een hele hoop complete nonsens staat tussen de dingen die je online leest. Dingen die mensen zelf uit hun duim hebben gezogen en dus echt gewoon nergens op slaan. Maar die komen dan van zogenaamde ‘professionals’ die mensen wel geld aanrekenen om die complete bullshit te verkondigen. Ik vind het persoonlijk extreem jammer dat dit nog kan …

Dan hebben we nog een andere categorie hondenprofessionals die ook op internet hun mening en filosofie gaan spuien. En ja, dat zijn dan soms wel mensen die wel ‘wetenschappelijk correct’ werken, maar het probleem is dat ze ‘wetenschappelijk correct’ waren in bv. de jaren 40 of zo 🫣 en dat ze ondertussen eigenlijk hopeloos achterlopen.

Dat is ook een heel jammere zaak. Want als we kijken naar de evolutie van wat we ondertussen allemaal weten over hondengedrag, dan staan de conclusies van de jaren 80-90 LIJNRECHT tegenover de conclusies die in de jaren 50-60 zijn geformuleerd.

Tja, dat is wel een major issue …

Je zal dus echt compleet tegenstrijdige adviezen tegenkomen.

De ene trainer zal bijvoorbeeld adviseren dat jij de alfa moet zijn, want dat je hond uitvalt omdat je niet voldoende de leiding neemt. Als je hond dan uitvalgedrag inzet, moet jij tonen dat je niet bang bent en moet je hem maar voortsleuren. Op den duur zal hij wel doorkrijgen dat de situatie ongevaarlijk is. Hmmm …

Een andere trainer geeft dan advies dat hier lijnrecht tegenover staat. Deze persoon zegt dat je je hond meer keuze en meer inspraak moet geven, hem eigenlijk meer ‘op zijn eigen poten’ moet laten staan, dingen moet laten beslissen en ervaren terwijl je steeds onder zijn stressdrempel werkt.

Dus de ene zegt letterlijk: “Je hond mag niet nadenken want dan wordt hij dominant”. Terwijl de andere strekking zegt: “Je moet je hond laten nadenken want anders kan hij nooit leren hoe hij met de situatie moet omgaan”.

In dit voorbeeld alleen zitten al zodanig veel tegenstrijdigheden dat als de ene aanpak niet werkt, het risico heel groot is dat mensen na een paar weken denken “Goh, die strekking werkt precies niet goed, ik ga een andere kiezen”. En dan beginnen ze dus eigenlijk compleet het tegenovergestelde toe te passen.

Als het voor jezelf al verwarrend is, can you imagine hoe dat voor je hond is!

Dan hebben we het nog niet eens gehad over de strekking van mensen die wél met koekjes werken, maar ook met straffen. Of de strekking met wetenschappelijk onderbouwde methodes etc. En AL die mensen spreken elkaar in zekere mate tegen.

Als je het dus op eigen houtje wil proberen, is de kans enerzijds reëel dat je advies opvolgt dat gedateerd is en anderzijds dat het advies puur symptoombestrijding is.

Op mijn website vind je ook gratis blogs en gratis e-books. Maar het enige wat daarin staat is louter eerste hulp, is enkel bedoeld om de grootste druk van de situatie af te halen. Er wordt nergens een volledig therapieplan uitgelegd, en de reden daarvoor is heel simpel: Als je niet de juiste oorzaak gaat aanpakken en je zou bv. het verkeerde therapieplan uitvoeren, dan ga je ook geen resultaten halen. Meer nog, dan kan het zelfs zijn dat het probleem NOG erger wordt!

En nét dat is ook een deel van de issue met “Ik zal het wel zelf uitzoeken”.

Stel nu dat je al heel veel achtergrond hebt, dat je al jaren zelf wetenschappelijke onderzoeken leest, je je uitgebreid in de materie hebt verdiept, cursussen hebt gevolgd … als je dan zegt dat je het eerst zelf even wil proberen … by all means, dat snap ik.

Maar weet ook dat zelfs professionals hulp vragen als het op hun eigen honden aankomt.

Ik word regelmatig gecontacteerd door professionals omdat ze iets niet zien bij hun eigen hond, en ik overleg zelf ook met andere professionals omdat ik bepaalde dingen niet zie. De reden hiervoor is ook weer heel simpel: je eigen hond is je blinde vlek!

Je ziet de dingen die je gewend bent om te zien en de uitzonderingen op bepaalde zaken waarbij je eigenlijk vragen zou moeten stellen … dat gebeurt niet omdat het voor jou ondertussen ‘normaal’ is. Er zijn zaken waarvan je na verloop van tijd hebt aangenomen dat het gewoon deel uitmaakt van wie je hond is. Een externe partij kan daar dan wél kritisch en objectief naar kijken.

Het is dus echt niet zo simpel om te zeggen dat je het wel even op eigen houtje zal doen. En al helemaal niet als je moet afgaan op wat internet zegt, of wat bijvoorbeeld een dierenarts zegt. Tenzij het gaat om een gedragsdierenarts, then I do stand corrected. Maar een gewone dierenarts heeft geen opleiding gedrag gevolgd, dat is een expert in de fysieke gezondheid van je hond en geen expert in de mentale of emotionele gezondheid van je hond of in het algemeen welzijn. Normaal gezien zal een goede dierenarts je dan ook doorverwijzen naar een gedragsdeskundige als je hond bv. uitvalt of zelfs als hij medische gevolgen van chronische stress vertoont.

Dit zijn de redenen waarom ik persoonlijk geen voorstander ben van te zeggen "Hier, probeer het zelf maar eens".

Enerzijds omdat je eigen hond dus je blinde vlek is. Maar anderzijds ook omdat je zelf niet ziet hoe jij met je hond omgaat. Je denkt dat je dat wel weet, maar pas als je jezelf gaat filmen, ga je ook andere zaken opmerken.

Daarnaast heb je al die adviezen die elkaar tegenspreken en ten derde is het héél aanlokkelijk en héél erg makkelijk om enkel naar het storende gedrag te kijken en worden de oorzaak en allerlei andere bepalende factoren over het hoofd gezien.

En dat is vooral voor je hond heel erg jammer; dat niet alles geoptimaliseerd wordt zoals het eigenlijk zou kunnen.

Food for thought! 🐾💞

Luister deze aflevering op Apple Podcast!

Luister deze aflevering op Spotify!